ความชื้นเกาะพงันบรรจุขวดดินเผา
koh phangan's humidity in a clay bottle

การอาศัยอยู่บนเกาะจะต้องต่อสู้กับความชื้นบ่อยๆ ของบางอย่างอยู่ในบ้านเฉยๆก็ราขึ้น ปกติเเล้วทำงานวาดรูปบนกระดาษเยอะ เลยตัดสินใจซื้อเครื่องดูดความชื้นมาเพื่อควบคุมความชื้นภายในบ้าน เวลาชื้นๆเปิดเครื่องไม่กี่ชั่วโมงน้ำก็เต็ม เเล้วก็จะถูกเททิ้งไป ในช่วงปีที่สองที่อยู่บนเกาะฝนเริ่มเเล้งผิดฤดู นักท่องเที่ยวระยะยาวเเละสิ่งปลูกสร้างเพิ่มจำนวนมากขึ้น บนเกาะมีปัญหาขาดเเคลนน้ำ น้ำประปาจะไหลเเค่วันเว้นวันหรือไม่ก็ต้องซื้อน้ำใช้เอา ยังโชคดีที่บ้านเช่าที่อยู่มีน้ำบ่อ เเต่พอเริ่มรู้สึกถึงความไม่เเน่นอนว่าจะมีน้ำใช้ถึงเมื่อไหร่ก็เลยต้องประหยัด น้ำกลายเป็นของหายากก็เลยไม่อยากจะเทความชื้นที่ได้มาทิ้งไปเฉยๆ คอยกรอกเก็บไว้ในขวดเเกลลอนพลาสติกเผื่อใช้ในอนาคต เก็บน้ำไว้ได้เเค่ประมาณสองเเกลลอนกับอีกนิดหน่อย ชีวิตเกิดความเปลี่ยนเเปลงก็เปลี่ยนใจย้ายออกจากเกาะ ตอนเเรกย้ายไปที่หนึ่งก็ขนความชื้นไปด้วย เปลี่ยนใจอีกย้ายมาอีกที่หนึ่งก็ขนความชื้นมาด้วยเหมือนกัน คนอื่นเห็นก็งงว่าจะขนน้ำเปล่าไปมาทำไม ตอนนั้นรู้เเค่ว่ายังไม่อยากทิ้ง กลัวมีใครจะเททิ้งก็ต้องเขียนไว้บนขวดว่าห้ามทิ้ง ผ่านมาถึงตอนนี้รู้สึกอยากจะปั้นขวดเล็กๆเพื่อใส่ความชื้นของเกาะพงันเก็บไว้เป็นที่ระลึก กะว่าจะเอาไว้เเจกให้เพื่อนๆชาวเกาะหรือใครก็ได้ที่อยากจะให้ ส่วนใครอยากจะซื้อก็ซื้อได้ เเต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะต่างจากน้ำปกติทั่วไปยังไง

(auto translation by instagram)
Living on the island has to fight humidity often. Some things get worse in the house. Usually I do a lot of paper drawings, so I decided to buy a dehumidifier to control the humidity inside the house. When it is humid, a few hours on the machine, the water is full and it is thrown away. During the second year on the island, the rain began to dry off season. Long term tourists and more crops have increased. On the island there is a problem of water shortage. The tap water will flow day by day. Or you don't have to buy water to use. Luckily, the rented house has a pond. But when I started to feel uncertain about when I will have water, I had to be economical. Water has become rare, so I don't want to throw away the moisture that I have been thrown away. I keep filling it in a plastic gallon bottle in case of future use. I can store only about two gallons and a little more. Life has changed, I changed my mind and moved out of the island. When I moved to another place, I carried the moisture with me. Change. My heart has moved to another place and it carries moisture with it. Other people see it and get confused why I carry the water here and there. At that time, I just know that I don't want to throw it away. I'm afraid that someone will throw it away, so I have to write it on the bottle that I don’t throw it away. Until now, I feel like sculpting a small bottle to keep the moisture of Koh Phangan Island as a souvenir. Whether it's for giving to my island friends or anyone who wants to give it. Anyone who wants to buy, can buy it. But I don't know how it's different from regular water.

ในวันที่สิบหกของการจัดแสดง ทางผู้ดูแลวัตถุทักมาว่าเกิดร่องรอยใหม่ขึ้นบนผิวของขวดดินเผา สันนิษฐานว่าความชื้นเกาะพงันที่ระเหยผ่านผิวดินทำปฏิกิริยากับไอเกลือจากทรายเกิดเป็นดอกเกลือขึ้น รู้สึกชอบมากที่เห็นงานเจริญเติบโตอย่างสวยงามได้เอง ผู้ดูแลฯให้ความเห็นว่าเหมือนโบราณวัตถุใต้ทะเล เเละคาดการณ์ว่าร่องรอยพวกนี้น่าจะโตเพิ่มขึ้นอีก

(auto translation by instagram)

On the sixteenth day of the exhibition, the curator reported that new traces have been formed on the surface of the pottery bottle. It is assumed that the moisture that evaporated through the clay skin reacted with the salt vapor from the sand resulting in more salt flowers. It is very nice to see the work growing so beautifully. Curator commented that it was like an ancient undersea object and predicted that these traces would grow further.